Ndërsa bashkësitë muslimane shqiptare kanë një papajtueshmëri të qartë më Big Brother-in, në Kosovë e Shqipëri, duke e konsideruar një shoë degjenerimpërçues, për ironi, po aty, terminologjia islame, e huaj për një pjesë të shoqërisë, ka fituar një normalitet.
Në Big-un e Kosovës, dy femra debatojnë aspekte të imëta fetare, jo me humor por seriozisht, madje njëra duke iu referuar dhe traditës profetike teksa i thotë tjetrës se po bën bidat(risitë e palejueshme në ritualistikë) kur ajo ngre duart për lutje gjatë thirrjes së ezanit. Që të dyja duken më shumë se fillestare në njohen e fesë. Në debatin mes tyre përfshihen dhe të tjerë, po me prirjen për t’u shfaqur njohës të fesë apo dashamirës të saj.
Te Big-u i Shqipërisë, pos që si aktor aty shfaqet dhe një mulsiman praktikant, organizatorët shpallin se i kanë mundësuar vendin për faljen e namazit.
Edhe aty, terminologjia specifike fetare, pra ajo islame, nis e qarkullon në biseda mes aktorësh. Katoliku Julian Deda e artikulon abdesin(pastrimin për falje) si të qe tipik musliman.
“Juli: Unë të lashtë hysh. E përdore fenë për këtë punë. E përdore abdesin për këtë punë. Pikë muhabeti
Romeo: Je lideri grupit që more vendimin për të bllokuar banjon.
Juli: Unë e kam marrë në grup vendimin.
Bardhi: Mua më thirri Vini për t’u falur, unë i thash jo se po ruajmë tualetin.
Romeo: Po se të tha ai ta bllokosh. Ta dha ai detyrën (Juli).
Bardhi: Ishte vendim në grup. Unë nuk desha të falem për të mos humbur asnjë lojën”.
Sigurisht, parimet dhe etika islame janë të papajtueshme me lojra të tilla, ku imoraliteti njerëzor prek gati ekstremet, por tregon njëherësh mbi fuqinë e parezistueshme të një besimi për të qenë imponues në çdo kohë, rrethanë e te çdokush. /tesheshi.com/
