Sadri Ramabaja
Nga pikëpamja e dallimit midis së mirës dhe së keqes, që është vendimtare për të menduarit moral, e kaluara e afërt duhet të matet me atë se sa vendosmërisht (ose në mënyrë të pavendosur) përgjegjësit janë përballur me armikun. E parë në këtë mënyrë, politika e paqes e dy dekadave të fundit e dy liderve tanë në Tiranë dhe Shkup [Edi Ramës dhe Ali Ahmetit] është një tërheqje nga synimet agresive të Serbisë dhe një ftesë për presidentin Aleksander Vuçiq për të bërë realitet ëndrrat e tij prej shovinisti të papërmirësueshëm. Prandaj Arbër Xhaferi insistonte se Mitrovica ruhet si tërsi organike e Republikës së Kosovës nga Shkupi. Shih për këtë, zgjedhjet e 8 majit marrin karakter sinjifikues, janë në unison me fatin e Shkupit dhe Mitrovicës tok.
Paralajmrimin që kishte bërë filozofja gjermane me origjinë hebreje, Hannah Arendt tek kishte sinjalizuar për rrezikun që paraqet shovinizmi pansllav, më mirë se kushdo tjetër, e kanë ruajtur në memorien e tyre historike shqiptarët e krahinave tashmë të pushtuara – Toplica, sanxhaku i Nishit, Kurshumlia, Vraja, Novi Pazari … një pjesë prej të cilëve atbotë u ngulitën në brendi të hapësirës shqiptare [ kryesisht në vilajetin e Kosovës me qendër Shkupin].
Në këtë rikonfigurim të ardhshëm të hartës politike të Europës Juglindore nuk duhet të lejojmë që krahina të tëra shqiptare qoftë në veriun e Kosovës apo në Verilindjen e MV të kenë fatin e Toplicës. [Fragment i analizës në ardhje]
