Urim Saliu
Para katër vitesh ishin të ndrojtur .Thuajse asnjëri nuk e njihte tjetrin dhe ditët e para ishin një bezdi.Ishte më saktë diçka që torturonte ditët e tyre.
Thuajse të gjithë ruanin kujtimet e një filloristi .Akoma nuk besonin se ishin më të rritur dhe një jetë tjetër i priste mes pasionesh dhe ëndrrash rinore prej gjimnazisti.
Pastaj filluan t’a njohin atë ambient të ri.Nisën miqësitë e tyre që do bëheshin kaq të thella .Ishin tashmë jo të ndrojtur por dukeshin se njiheshin prej vitesh.Aty nisi çdo gjë .Pastaj koha ikte me shpejtësi marramendëse thuajse padiktuar.Ata rriteshin me kuptimin e çdo gjëje për jetën e tyre rinore që ndryshonte dita-ditës.
Dhe befas si çdo gjë që ka një fund ,edhe kjo miqësi e tyre numëron orët e fundit të qenurit bashkë.
Tashmë ka mbetur vetëm një ceremoni dhe zilet e fundit që dëgjojnë .Qajnë,përmallohen dhe presin fundin .U ka mbetur vetëm edhe një natë solemne,ajo ku gjithë katër vitesh tubohen në një të vetme dhe pastaj rrugët dhe fatet ndahen.
Është rrugëtimi i jetës së tyre dhe të vetmen gjë që smundën të bënin dot ishte që t’a ndalnin kohën.Ajo rrjedhë,merr gjthçka nga jeta jonë e shkurtër dhe pastaj vendin i’a lëshon harresës.
Ndoshta disa pas asaj nate solemne të maturës nuk do shihen prej kohësh e vitesh me njerëzit e shpirtit dhe zemrës ,të asaj shoqërie që dhemb nga ky fund por që është i pashmangshëm.
