Shkruan: Naser Pajaziti
Arbëri është një nga të rinjtë e mëhallës që majin e kaluar, e mbaj mend si sot, vraponte e çante gërmazin në çdo nejë gjatë fushatës zgjedhore duke kërku votë për ‘Ndryshimin’ dhe sidomos partinë e tij.
Dhe erdhi dita që partia e tij të shkelë pushtetin me këmbë dhe për të kjo nuk ishte thjesht politike, ishte edhe shumë personale.
“Tash po vijmë ne në pushtet, tash vjen puna, tash s’kam pse me ikë në Gjermani”, më thoshte shpesh kur e takoja, sepse thuajse e gjithë familja dhe kushërinjtë i kanë ikur!
Arbërin rastësisht e takova këtë fundjavë. I heshtur, i dëshpëruar dhe i thyer për gjithë atë situatë ndarjesh e përçarjesh që po ndodhin me partinë e tij!
Duke bërë një analogji të së kaluarës së afërm, ai përfaqëson në mënyrën më të sinqertë realitetin e sotëm që po ndodhë, një zë apo copëz e një elektorati të viktimizuar dhe nëpërkëmbur deri në palcë.
Boll më, i morët në qafë njerëzit, sepse jemi dëshmitarë se në çfarë derexhe është katandisur ky popull!
Por koha do të flasë. Do ta dëshmojë – kush iku, kush heshti, kush i mori në qafë.
E Arbërit? Ndoshta i bëhet halli, por deri kur, deri kur do jetë këtu apo do ikë edhe ai ka sytë këmbët!
