Frikë, shantazhe, dyshime për 212 pengjet, një numër që vazhdon të luhatet. Por edhe lëvizjet e Katarit, përkthyes i një nisme intensive diplomatike.
Lidhjet e lashta
Katari është ndërmjetësi ideal me Hamas-in. Së pari ekziston një lidhje e lashtë, me referenca të përbashkëta për Vëllazërinë Myslimane. Katari ka peshë dhe do të ketë edhe më tutje peshë më shumë në arenën e Lindjes së Mesme.
Ata kanë burime dhe konkurrojnë me protagonistë të tjerë në tavolinën e shahut (Sauditët, Emiratet arabe).
Së dyti atje ndodhen disa liderë palestinezë, kështu që ka një kanal të drejtpërdrejtë dhe të menjëhershëm me autoritetet lokale.
Së treti ka paguar shuma gjigante për të lejuar Gazën të merrte frymë, ajër që që ishte i përshtatshëm për Jerusalemin, një mënyrë për të shmangur asfiksimin total. Ai balancon kështu ndikimin ekstremist të Iranit.
Së katërti shteti i vogël mund të përdorë përvojën e tij negociuese. Është Katari ai që përçoi negociatat midis Shteteve të Bashkuara dhe talebanëve, ai favorizoi shkëmbimin e të burgosurve SHBA-Iran, ai kreu misione në raste të komplikuara (si shpëtimi i 27 fëmijëve ukrainas në Rusia).
Pentagoni i ka dhënë Katarit statusin e aleatit special, një njohje e marrëdhënieve dypalëshe e nënvizuar nga prania e avionëve luftarakë amerikanë në bazën al Udeid.
Së pesti investimet financiare në Perëndim peshojnë, po kështu për furnizimet me energji, është e lehtë të vendosësh në një njësi qeveritare të kufizuar që nuk ka pse të japë shpjegime gjerësisht. Dhe televizioni Al Jazeera, me qendër në Doha, përhap mesazhin.
Dallimi
Diplomacia, veçanërisht ajo më e afërt me Hamas-in, ushtroi presion për lirimin e civilëve. Ka shumë të mitur, të moshuar, persona në vështirësi të mëdha, mes të cilëve edhe disa të plagosur. Eksponentët guerilë u treguan disponibël, pa qenë të qartë.
Paqartësi taktike por edhe mendime të ndryshme të mundshme në zinxhirin kompleks komandues, me drejtues dhe nëndrejtues në Rrip dhe jashtë saj.
Lëvizja është e vetëdijshme se mund të përdorë pengje jo luftarake në luftën propagandistike, duke demonstruar se po bën lëshime ndërsa kundërshtari ushtron linjën e ashpër. Zgjedhja e dy amerikanëve të kthyer në familjet e tyre është evidente.
Për të burgosurit ushtarakë, megjithatë, ata thanë se janë një negocim për të burgosurit në burgjet e shtetit hebre dhe nuk pranojnë të diskutohet për sa kohë që bastisjet vazhdojnë.
Shpërndarja
I thirrur për të menaxhuar një numër të madh pengjesh, ndoshta përtej planeve, Hamasi po përpiqet të fitojë kohë. Zëdhënësit nënvizojnë se jo të gjithë janë në dorën e tyre, ata duhet të identifikohen duke trokitur në derën e fraksioneve dhe grupeve të tjera autonome që duket se kanë grumbulluar njerëz më 7 tetor.
Një shpërndarje kjo e konfirmuar nga Izraeli, me inteligjencën e tij e cila po informacione për strehëzat dhe vendet e fshehura, ndërkohë që Shtabi i Përgjithshëm është zhytur në përgatitjet e një operacioni të mundshëm tokësor.
Ndarjet
Gjatë intifadës së dytë ata thanë për Arafatin se ai kishte kontrollin strategjik të fedajinëve, por jo kontrollin taktik.
Ishte një mënyrë për të justifikuar shkeljet e armëpushimeve nga celulat dhe sulmuesit.
Në kohët e mëvonshme, kur protagonistët ishin muxhahedinët e Brigadave Al Kassam, u përshkruan kontrastet përgjatë thyerjeve të brendshme: krahu ushtarak, diaspora, zyra politike në Gaza, sponsorët.
Sot disa vëzhgues po ripërsërisin skenarin, duke marrë parasysh prestigjin e fituar nga Deif me sulmin, ndërhyrjen e aktorëve të tjerë të jashtëm (si Teherani), ambiciet personale dhe rivalitetet.
Ekziston strategjia e madhe, por është i vlefshëm edhe faktori njerëzor.
