Sunaj Raimi
Dikur në fshatrat e thella të Karadakut të Kumanovës, dimrat ishin bajagi të gjatë, me acar dhe shumë borë. Në pamundësi për të punuar diçka jashtë shpije në këso kushte, burrat e fshatit mbrëmjeve mblidheshin nëpër oda të burrave te njëri-tjetri. Një natë ata u mblodhën në odën e Plakut t’katunit, për të kuvenduar duke pirë çaj e duke dredhë kaçak. Atë natë erbaini, si temë e ‘pleqnimit të burrave’ u caktua kjo: “çka e korit burrin?”
Në këtë muhabet, dikush tha se burrin e koritë shkelja e besës, dikush tha se burrin e korit rrena, e dikush tjetër se burrin e korit e kojtmja! Por, kur të pranishmit e lutën Plakun e katunit për mendimin e tij, ai iu përgjigj kështu: Burrin e korisin tre gjëra: e para, kur ai ulet aty ku s’e ka vendin; e dyta, kur fol kur s’e ka rendin; dhe e treta, kur veç ai fol, pa iu dhënë mundësi edhe tjerëve të flasin! Pas kësaj përgjigje u dëgjua një zë i grithur burri: të lumtë goja o Plak, rrofsh e qofsh faqebardhë!
