Sirianët i dhanë një lamtumirë simbolike ushtrisë pushtuese ruse që po largohej nga vendi, pas viteve të tensioneve dhe dhunës që karakterizuan praninë e tyre në Siri.
Skena të mbushura me zemërim dhe revoltë u zhvilluan ndërsa sirianët, të cilët kanë vuajtur pasojat e luftës dhe ndërhyrjes së jashtme, shprehën indinjatën e tyre ndaj forcave ruse.
https://x.com/nexta_tv/status/1870121626349531243?ref_src=twsrc%5Etfw%7Ctwcamp%5Etweetembed%7Ctwterm%5E1870121626349531243%7Ctwgr%5E32a9af324ddc4f1c6d7745a3ea1c58ea08c3cfe7%7Ctwcon%5Es1_&ref_url=https%3A%2F%2Fif-cdn.com%2FsnMpTtq%3Fapp%3D1
Turmat e qytetarëve u mblodhën përgjatë rrugëve ndërsa kolonat e ushtrisë ruse po largoheshin, duke hedhur gurë, duke bërtitur slogane kundër tyre dhe duke shprehur emocionet e tyre të përziera mes zemërimit dhe lehtësimit.
Për shumë prej tyre, largimi i trupave ruse përfaqësonte fundin e një kapitulli të hidhur, por gjithashtu shërbente si një kujtesë e dëmeve të shumta që ata kishin pësuar gjatë pranisë së këtyre forcave.
“Paqeruajtësit e guximshëm rusë”, siç quhen shpesh në retorikën zyrtare ruse, nuk kishin mundësi të përgjigjeshin ndaj sulmeve simbolike të sirianëve.
Të vetëdijshëm se çdo reagim nga ana e tyre do të provokonte një përgjigje të ashpër dhe ndoshta edhe eskalim të situatës, ata zgjodhën të qëndronin të heshtur. Me një pamje të ftohtë dhe kokat ulur, ata vazhduan të ecnin, ndërsa gurët dhe fjalët e zemëruara binin mbi to.
Për shumë nga ushtarët rusë, kjo skenë nuk ishte asgjë e re. Pas viteve të shërbimit në rajone të tensionuara dhe armiqësore, ata ishin mësuar me situata të tilla, ku zemërimi popullor shprehej me forcë, ndërsa ata nuk kishin zgjedhje tjetër veçse të duronin.
Megjithatë, largimi i tyre mbeti një moment historik për popullin sirian, duke simbolizuar një hap drejt rimarrjes së kontrollit të fatit të tyre dhe largimit të një force që shumë e shihnin si shtypëse dhe të padëshiruar.
