Nga Anesa Bajrami
Në një botë që lëviz me ritme gjithnjë e më të shpejta, ku teknologjia na lidh dhe na shkëput njëkohësisht, lind një pyetje thelbësore: A po jetojmë me të vërtetë, apo thjesht po ekzistojmë?
Shumë njerëz kalojnë jetën në një rutinë të përsëritur, duke ndjekur një itinerar të paracaktuar nga shoqëria: lindja, shkolla, puna, krijimi i një familjeje, pensioni… Por sa prej tyre ndalen për të reflektuar mbi kuptimin e vërtetë të ekzistencës së tyre?
Jeta nuk është thjesht një seri përvojash të renditura në një vijë kohore. Të jetosh nuk do të thotë të ndjekësh verbërisht normat shoqërore apo të mbushësh ditët me aktivitete pa kuptim. Të jetosh është të ndjesh thellë, të krijosh, të guxosh dhe të eksplorosh botën e shpirtit tënd.
Një jetë e jetuar plotësisht është ajo ku individi ndjek pasionet e veta, sfidon veten dhe përpiqet të lërë një gjurmë – qoftë edhe në një qoshe të vogël të universit. Ndërkohë, ekzistenca e thjeshtë është përshtatje pasive me rrethanat, një formë dorëzimi ndaj rrjedhës.
“A jam unë i lumtur?”
“A po e shfrytëzoj kohën time siç duhet?”
Shumë njerëz ndjekin objektiva që nuk janë të tyrët – një punë e sigurt, një shtëpi e madhe, miratimi i të tjerëve. Por a është kjo jeta e tyre?
Filozofi Søren Kierkegaard ndan këtë dilemë përmes konceptit të jetës autentike. Sipas tij, shumica jetojnë një jetë estetike – duke kërkuar kënaqësinë dhe shmangur dhimbjen – por pa reflektuar mbi kuptimin e thellë të jetës. Vetëm ata që përballen me veten dhe zgjedhin një jetë me qëllim të vërtetë, arrijnë një ekzistencë autentike.
Çfarë na pengon? Frika.
Frika nga dështimi, nga e panjohura, nga gjykimi i të tjerëve.
Shoqëria shpesh na mëson të zgjedhim sigurinë mbi eksplorimin, rutinën mbi aventurën, përshtatjen mbi autenticitetin. Por në momentin kur sfidojmë këto frikëra dhe zgjedhim vetë rrugën tonë, ne nuk ekzistojmë më – ne fillojmë të jetojmë.
Në fund, secili ka një zgjedhje për të bërë: Të jetojë apo thjesht të ekzistojë.
Të jetosh kërkon përpjekje, reflektim dhe guxim. Por është e vetmja mënyrë për të shijuar dhuratën e pakthyeshme të jetës.
Koha do të kalojë sidoqoftë.
Por pyetja është:
A do të jemi thjesht spektatorë apo protagonistë të historisë sonë?
