Çun Lajçi
Unë jam i vjetruem, i plakun, i lodhun, por jo ma shumë se truni i shtrydhun, i atyne që flasin n’kutitë e zeza të televizoreve!
I pa përdorshëm jam, e di, si grabuja me dhambët e thyem, që s’i mbledhë ma fijet e barit! – Por jo edhe i shtrembnuem!
Me luhasin ernat por akoma s’mund t’me thyejnë! I shohë mirë degët e atdheut e s’kam nevojë për dylbi!
Ajo që ndodhi, ishte dje! Ajo u pa! Asaj si duhet fjala e teprueme. S’na duhet as pleqnimi i atyne që mendojnë se kanë mend të tepërta! S’na duhet tjerrja e penit të Radojcave, se mbesin furkat pa shllunga leshi!
– Na duhen rojet e atdheut, e kuptoni?
Ajo që u pa dje, ishte vetëm vegim i asaj që do të ndodhë nesër! – E do të ndodhë, se uji fle por dhelpna s’fle.
Kështu kanë thanë ata që u prenë n’besën e tyne!
Ajo që u pa ishte vetëm fillimi i dredhës së thiut, ndaj s’na duhen fjalët. Na duhen sytë n’sogje e gishtat n’kambëza!
– Ne e pamë tue u djegë bishti i dhelpnes, por dhelpnën s’e pamë!
Ajo iku rrugicës malore me klyshët e vet, thua se s’po e ndiqnin langojt as pushkët e gjahtarëve s’po zbarzëshin!
– Si mund të ndodhte kjo?!
Vendosni hekuraçat po iu them, se dhelpnat do t’kthehen të bishti i djegun, aty ku popat bekimin e kan mallkim!
– Veriu kurrë s’do t’jetë i yni nëse ne tjerrim lesh thiu n’furkat tona!
