Shkruan: Kimete Berisha
Lumturia ime, një copë basme në Shkup!
– Një shitës lëkurash në Bazzar të Shkupit më thirri me sa zë kishte:
“Hey, Lady in Red!”
– Pak më tej, tek ura e improvizuar përballë kryqit të madh, një djalë i binte daulles… trupi m’u çua peshë nga kontrasti.
– Unë mund të vallëzoj këtu, të dridhem, të bëj çfarë dua.
– Të gjithë flisnin turqisht, dhe askush nuk më njihte.
Përveç Erdoganit.
– Ndjehesha si alarm i orës pa akrep, që zgjon kalimtarët nga letargjia dhe u kujton se lumturia ka ngjyrë.
– Kushdo që më shikonte mendonte se jam e lumtur!
Askush nuk më fliste shqip… shqiptarët e lumtur janë të rrallë.
Ose të zhdukur.
– S’di pse arti konsiderohet vetëm trishtim?
Lumturia është për të pamendët.
Për ata si unë: me flokë të gjata…dhe mendje të shkurtëra.
– Flokët e mi janë të miat…kur dua, bëhen gërshërë për mendimet e mia errëta.
– Lumturia ime është si një copë basme:
E qëndis si dua vet, e shqyej, marr një copë tjetër dhe e qëndis nga fillimi… si dua vet.
Dhe ngapak e shpërndaj: jo lumturinë që tepron, por një trohë nga ajo që është e imja.
– Në sallën nga xhamat e vjetër dhe nga druri i ri, mbahej një koncert që tingëllonte… si instrument i paakorduar.
– Muzikë pa gëzim, pa trishtim, pa kujtime fëmijërie, nusërie, robërie, lirie… pa asgjë…
pa kujtimin për vdekjen, vetminë e Perëndisë dhe mungesën e burrit që nuk të gjeti kurrë.
– Kaos tingujsh që i quajnë art.
Autorit askush nuk i tregon se nuk është art…por një lëmsh monoton, si të rrahësh tepsinë në vend të defit!
– …Atëherë aty kishte më shumë instrumente sesa publik.
Lumturia ime u distancua nga vrasësi i saj artistik.
Edhe ky kaos artistik nuk arriti ta prishë lumturinë time.
P.S. Mos u dorëzo, shpirt!
Sepse dorëzimi yt s’ka dëshmitarë.
(Shkup, 27 shtator 2025)
