Pasi e përforcoi Lidhjen me Tarzanin, Lumiri sot hyri në Letërsi.
Në Kuvend deklaroi se Albin Kurti është Don Kishoti.
Dhe kjo metaforë na vjen nga një ekonomist teorik, i cili figurën e fundit e ka përdorur kur ka qenë fëmijë…
kur ka pyetur veten pse buka nuk fryhet vetë.
Kur një njeri pa shije letrare prek Servantesin, metaforat dalin si mall i vjetër në aksham pazar.
Sa herë e shoh Lumirin duke folur, më del para syve Lucili që i thoshte Senekës:
“Na fol diçka për urrejtjen.”
Por në rastin e Lumirit më adekuate do të ishte:
“Na fol diçka për lagjen tënde luksoze.”
Edhe më adekuate se kaq:
“Si u bëre i pasur pa punuar, veç duke ngrënë bukë e pite ndër vite?”
Se sipas çehres… piten e ka më të afërt se letërsinë.
Por Don Kishoti, fatkeqësisht për LDK-në, i jep më shumë të drejtë Albinit se Lumirit.
Don Kishotin e rrahën tri herë rresht… dhe ai prapë nuk u dorëzua.
Lumiri dorëzohet edhe kur nuk pjeket pitja njësoj në të dy anët.
Lumiri e ka qenin më besnik se votuesit.
Mrekullia moderne është se i flet qenit me më shumë ngrohtësi se njerëzve.
E Don Kishoti i fliste kalit Rosinant me respekt, sepse kali i dukej më besnik se njerëzit.
Lumiri e ka qenin.
Albini i ka kuajt imagjinarë.
Njëri i ngroh duart, tjetri ndez luftëra.
GODITJA E DYTË
Lumiri foli për vajzën e Albin Kurtit.
Dukej si manjak që e kritikon një fëmijë pse jeton me nënën larg babait.
Dikush ka fëmijë.
Dikush s’ka.
Dikush i ka të sëmurë.
Dikush i ka humbur.
Dikush nuk ka para t’u blejë ëndrrat.
Lumiri?
I përdor fëmijët politikisht për t’ua mohuar të tjerëve dashurinë.
Nuk ka shtrigë më të rrezikshme se ai që frikëson fëmijët në ëndrrat e prindërve.
LDK sot refuzoi të votojë buxhetin… për inat të Don Kishotit.
Për inat të një metafore!
Dhe këto hakmarrje prej lagjesh luksoze paguhen nga njerëzit që s’kanë lidhje me metaforat e tyre.
LDK-ja e lodhur përdorë fëmijët në fjalime, qentë në foto dhe Don Kishotin në argument.
Nuk është më parti.
Është iluzion i lodhur që kërkon fajtorë në katalogun e letërsisë botërore.
Në fund, opozita, me gjithë lagjet e tyre luksoze, nuk e votuan buxhetin.
Pse?
Sepse ishte buxheti i Don Kishotit.
Për inat të Don Kishotit – vdekt populli!
P.S.
Më duket…
që unë po bie në dashuri.
Edhe kjo metaforë s’më shpëton dot.
