Në zgjedhjet komunale të fundit në Maqedoninë e Veriut, diaspora edhe një herë tregoi përkushtimin e saj të palëkundur për të mbështetur proceset demokratike në vendlindje.
Mijëra bashkatdhetarë iu përgjigjën me dëshirë thirrjes për të marrë pjesë masovikisht në votime, duke shfaqur një dëshirë të qartë për një përfaqësim sa më të mirë.
Ky entuziazëm u ndje veçanërisht në komunat Kërçovë dhe Bërvenicë, ku pjesëmarrja e diasporës mori përmasa mbresëlënëse.
Por pas këtij angazhimi masiv erdhi zhgënjimi. Premtimet dhe sloganet patriotike që u ofruan si shpresë u zbehën nga realiteti i politikave të fshehta, ku interesat e ngushta dominuan mbi nevojat e diasporës dhe vendit.
Kur u ndje rreziku i humbjes nga disa qarqe politike, disa aktorë politikë përdorën patriotizmin si një mjet propagandistik për të fituar vota, pa u përkushtuar realisht ndaj nevojave dhe aspiratave të diasporës dhe vendit.
Kjo lojë e ndërlikuar politike ishte e vështirë për t’u kuptuar jo vetëm për qytetarin brenda vendit, por edhe më shumë për ata që jetojnë larg, në diasporë, të cilët thjesht u ndjenë një numër për të shfrytëzuar, jo një faktor aktiv në ndërtimin dhe zhvillimin e së ardhmes së vendit.
Megjithatë, çdo lojë e tillë, sidomos kur është e pandershme dhe e ndotur, ka koston e vet. Pjesëmarrja në votime është vetëm fillimi, ndërsa vlera dhe dinjiteti i diasporës lidhen me një angazhim më të thellë dhe efektiv për të kontribuar në ndryshimet reale.
Në të ardhmen, diaspora do të kërkojë me siguri më shumë përgjegjësi, transparencë, besueshmëri dhe llogari nga ata që duan mbështetjen e tyre. Ajo nuk do jetë më thjesht një numër votash që mund të manipulohet me fjalë boshe.
Sepse pjesëmarrja në votime është vetëm një akt, por reflektimi i diasporës është një proces më i thellë, që përfshin ndërgjegjen, dinjitetin dhe përgjegjësinë morale ndaj vendlindjes.
Nga ky reflektim lind një mesazh i qartë: besimi nuk fitohet me fjalë, por me përkushtim të vërtetë dhe veprime të përgjegjshme.
