Rexhep Rexhepi është 37 vjeç dhe është një nga orëndreqësit më të njohur të ditëve të sotme. Djali i një familje emigrante kosovare që jeton në Gjenevë shihet nga shumë ekspertë dhe koleksionistë si mjeshtri i ri i orarit zviceran
Është një mëngjes marsi me diell kur Rexhep Rexhepi i mirëpret gazetarët e „Sëissinfo“ në zyrat e tij në zemër të qytetit të vjetër të Gjenevës. Këtu nuk mund të anashkalohet prania e prodhuesit të pavarur të orës me markën e tij Akrivia.
Në të dy anët e Grand-Rue ai mban tre punishte: një për prodhimin e pjesëve dhe kutive individuale, një tjetër për dekorimin dhe montimin e orëve dhe atelienë më të fundit për krijimin e byzylykëve prej lëkure.
Rexhep Rexhepi së fundmi ka marrë me qira një apartament në katin e katërt buzë liqenit, i cili shërben si studio personale por edhe si sallon për inxhinierët dhe vizitorët.
Pamja e Alpeve, Jet d’Eau në Liqenin e Gjenevës dhe zinxhirit Jura është e mrekullueshme. Është një kuti unike bizhuterish që simbolizon ngritjen meteorike të këtij emigranti të ri me origjinë kosovare. Ai erdhi në Zvicër në moshën 12 vjeçare.
Tani ai është 37 vjeç. Dhe Rexhep Rexhepi ka fituar tashmë dy fitore në Grand Prix d’horlogerie de Genève (2018 dhe 2022), një konkurs që kurorëzon talentet më të mëdha të industrisë së orëve. Shtypi ndërkombëtar e zbuloi atë – Financial Times madje e përshkroi atë si „Mocartin e prodhimit të orëve“.
Ai gjithashtu hapi dyert për SWI swissinfo.ch për të folur për karrierën dhe ambiciet e tij, transmeton portali Shtegu. Ata takuan një person shumë miqësor dhe të qetë.
SWI swissinfo.ch: Ju themeluat kompaninë Akrivia këtu në Gjenevë dymbëdhjetë vjet më parë. Nga të qenit një orëndreqës që punoni vetëm, keni kaluar në drejtimin e një kompanie të vogël me më shumë se 25 punonjës. Si e vlerësoni këtë zhvillim?
Rexhep Rexhepi: Të jem i sinqertë, ajo që po ndodh rreth Akrivias është shumë e mrekullueshme. Emri Akrivia vjen nga greqishtja dhe do të thotë „përpikëri“. Ne marrim njohje të pabesueshme.
Në fillim, doja të prodhoja çdo orë të vetme tërësisht vetë. Por kuptova shumë shpejt se duhet të bashkosh shumë ekspertizë dhe profesione të ndryshme për të prodhuar produktin më të përsosur të mundshëm.
Në vitin 2019, Jean-Pierre Hagmann, një nga prodhuesit më të rëndësishëm të çështjeve në Zvicër, na u bashkua. Ne gjithashtu hapëm një punishte vitin e kaluar ku prodhojmë rripat e orës prej lëkure.
Orëndreqësit tanë duhet të trajnohen për detyra shumë specifike pasi të gjitha pjesët e orëve tona janë të lëmuara dhe të zbukuruara me dorë. E gjithë kjo kërkon shumë punë intensive. Por mund t’ju siguroj se ne jemi zejtarë dhe të tillë do të mbetemi pavarësisht se çfarë do të ndodhë.
Ky zgjerim i kompanisë ka të bëjë edhe me dëshirën për t’u bërë sa më i pavarur nga furnitorët tuaj?
Liria është një vlerë themelore për mua. Ndoshta sepse jam rritur në një vend ku kishte luftë. Unë dua që produkti im të duket saktësisht ashtu siç e imagjinoj në ëndrrat e mia.
Standardet e mia të cilësisë janë shumë të larta, por në të njëjtën kohë porosis pjesë në sasi shumë të vogla. Kuptohet, unë nuk jam një klient i mirë për një furnizues.
Unë jam i detyruar të prodhoj vetë gjithnjë e më shumë komponentë nëse dua t’i qëndroj besnik filozofisë sime. Megjithatë, kjo hap gjithashtu mundësi të mëdha, sepse unë mund të bëj çfarë të dua dhe nuk jam i lidhur me afatet e dorëzimit. Sepse nuk mund ta kontrolloj këtë.
Duke pasur parasysh suksesin tuaj, a do ta rrisni numrin e orëve të prodhuara çdo vit?
Aktualisht prodhojmë nga 40 deri në 50 orë në vit, të cilat kushtojnë nga 60 000 deri në 380 000 franga. Duke pasur parasysh kërkesën aktuale, unë mund të shisja lehtësisht 10 deri në 15 herë më shumë.
Nëse do të mund të prodhoja më shumë orë, do ta bëja këtë pa asnjë problem. Por për momentin nuk është e mundur. Nëse dëshironi të mbijetoni në këtë biznes, nuk mund të bëni asnjë kompromis.
Kjo do të thotë: Produktet tona duhet të plotësojnë standardet absolute të cilësisë. Klientët tanë e presin këtë. Çdo gabim do të ishte fatal.
Ata mbajnë një listë pritjeje për porositë. Të interesuarit do të duhet të bëjnë durim për disa vite që të mund të blejnë një nga orët tuaja. Cilëve klientë u jepni përparësi?
Kjo është një pyetje e ndërlikuar, por ne me të vërtetë përpiqemi t’u shërbejmë klientëve në rendin në të cilin pranohen porositë. Ne gjithashtu preferojmë adhuruesit e pasionuar të orës.
Ne nuk duam t’i shesim orët tona ndërmjetësve që do t’i rishesin me një çmim më të lartë. Por sigurisht që ne nuk jemi plotësisht të imunizuar ndaj makinacioneve të tilla.
Shtypi tregtar ju konsideron si një nga prodhuesit e pavarur më të talentuar të orës sot. A ju bën krenar kjo?
Unë prirem të qëndroj në flluskën time, domethënë në studion dhe dhomat e mia. Raportet mediatike janë një gjë e mrekullueshme, por unë preferoj të mos i kushtoj shumë rëndësi.
Ajo që ka rëndësi është perspektiva afatgjatë dhe njohuria që pas 10, 20 apo 30 vitesh do të jem ende në gjendje të bëj punën time me të njëjtin pasion si sot.
Dhe që njerëzit e tjerë të mund të frymëzohen nga puna ime, ashtu si unë u frymëzova nga orëndreqësit e mëdhenj.
Më shumë mendje të reja, orë klasike: Kështu funksionon vala e re e orëve zvicerane
Jeni të fokusuar në mjeshtërinë tuaj si orëndreqës. Por në botën e sotme nuk mund të lini pas dore komunikimin…
Ke te drejte. Kur fillova biznesin tim si orëndreqës në moshën 25-vjeçare, kisha disa njohuri të specializuara dhe isha i bindur se orët që bëja do të ishin më të bukurat.
Por unë nuk e dija se çfarë ishte një shitës me pakicë, nuk e dija se si funksiononte gazetaria e orëve dhe nuk e kisha idenë se si të komunikoja.
E kuptova relativisht shpejt se pasioni im për punën nuk ishte i mjaftueshëm. Jeni të detyruar të thoni dhe komunikoni atë që bëni. Madje sot e bëj me njëfarë gëzimi.
Aq më tepër sepse historia juaj është mjaft unike. Ndonjëherë tingëllon si një përrallë e treguar nga një i ri kosovar, i cili iku nga lufta dhe u bë një nga orëndreqësit më të talentuar të brezit të tij. Si i vlerësoni portretet që shfaqen për ju në shtyp?
Më duhet të buzëqesh për këtë. Historia ime personale është e rëndësishme, por fakti që kam përjetuar luftën nuk më dalloi nga fëmijët e tjerë.
Nuk e kam takuar kurrë nënën time, por kjo nuk më ka nxjerrë jashtë ekuilibrit. Unë u rrita me gjyshen time përpara se të shkoja në Gjenevë për të jetuar me babanë tim. Kam pasur një fëmijëri të lumtur dhe nuk mund të ankohem.
Ajo që ndikoi më shumë tek unë ishte pikëpamja që babai im kishte për vendin pritës. Ai gjithmonë e ka adhuruar Zvicrën. Ai kishte aq shumë respekt për këtë vend sa një herë më tha: „Nuk mund ta vendosësh veten mbi zviceranët“.
Unë kurrë nuk kam përjetuar racizëm, ndihem sikur jam plotësisht zviceran, por ka këtë shqetësim, këtë ngurrim që kam pasur në ditët e mia të hershme. Mendova se nuk kisha të drejtë të vendosja një emër kosovar në një orë zvicerane.
Duke parë prapa, e kuptoj se ishte marrëzi. Klientëve nuk u intereson fare nëse një orë ka emrin e familjes X apo Y. Ajo që ka rëndësi është cilësia e produktit dhe puna pas saj.
Por duhet shumë guxim për të krijuar markën tuaj të orëve në moshën 25 vjeçare dhe pa mbështetje financiare të jashtme. A ka ndonjë lidhje me sfondin tuaj të migracionit?
Sigurisht që kjo ka një aspekt kulturor. Gjyshja ime gjithmonë më thoshte: „Kur të jepet një shans në jetë, duhet ta marrësh atë dhe pastaj ta kultivosh“.
Kur të shfaqet një mundësi, duhet të përfitoni prej saj. Unë e bëra atë. Dua të luftoj, të mësoj dhe të përfitoj sa më shumë nga ajo që bëj.
Çfarë lidhje keni sot me Kosovën?
U largova nga një vend që mbase nuk ishte shumë i zhvilluar, por kishte një farë hijeshie. Shumëçka ka ndryshuar në 25 vitet e fundit. Kur gjyshja ime vdiq, lidhjet personale u pakësuan. Kam humbur disa pika referimi.
Në Kosovë nuk ndjehem më si në shtëpinë time, gjë që ndonjëherë është e vështirë të pranohet. Por e di që puna ime njihet atje. Njerëzit janë shumë krenarë për atë që kam arritur. Madje ndonjëherë jam pak në siklet.
Ata shesin mallra luksoze me vlerë deri në disa qindra mijëra franga. Cila është marrëdhënia juaj me paratë?
Babai im është një model për mua. Ai punonte në industrinë e hotelierisë dhe jo domosdoshmërisht fitonte mirë. Ai duhej të ngrihej në orën 5:30 të mëngjesit çdo mëngjes dhe të punonte me orë të gjata. Megjithatë, nuk e pashë kurrë të ankohej. Ai shkonte gjithmonë në punë me buzëqeshje dhe mezi priste të shihte klientët e tij.
Nuk po kërkoj para me asnjë çmim, është vërtet pasioni për punën që më shtyn. Mund t’i përdor paratë për të blerë një veturë të re ose për të sjellë një talent në kompani, duke përmbushur kështu një ëndërr tjetër.
Ku mendoni se do të jetë Akrivia pas 20 vitesh?
Unë shoh një kompani të vogël që prodhon ora të bukura, me një dozë të mirë inovacioni dhe njohurish. Shpresoj se do të shihemi si një shembull suksesi dhe do të frymëzojmë të tjerët që të ndjekin gjurmët tona.
