Shkëlzen Halimi
për ta qetësuar dhimbjen
sërish më vjen ajo
me hijen që lëviz
prapa territ që mbulon kujtimin
me dorën e padukshme
në dhomën e mbyllur
më thahen kujtimet
e viteve shkretëtirë
ylli që iku nga syri yt
ma vizaton rrugën drejt teje
kur vjeshta mbuloi
pamjet verore të Van Gogut
në derën e zemrës sate
trokiti zymtësia
dhe të mbuloi pikëllimi
për hënën mbi Çamëri
mbi shtëpinë e harruar
me një pllakë mermeri
mbi tregimet plot trishtim
për njerëzit e harruar
që kishin një kore bukë
një grusht krip
dhe zemër të lodhur
e dashur
një zë nga errësira më tha
do të mbytesh në moçalin e vetmisë
dil nga aty dhe fshihu
në kohën e humbur
në mjegullën e lëshuar
mbi Çamëri
do të dalë nga balada
e strehuar në lashtësi
do të përbirohet
korridoreve të historisë
për të arritur te dita e jonë
e lodhur nga pritja
e verbuar nga drita e zjarrit
që kishte mbuluar trupat tanë
dhe kur një ditë
arkeologët do të gërmojnë
në shpirtrat tanë
do ta zbulojnë pllakën prej mermeri
që mbulon dhimbjen për Çamërinë
dhe lotët e nënës që mbetën atje
pas nëntë maleve
pas ëndrrave të shuara
bashkë me yjet
shiu i vjeshtës sonë shpërlan pikëllimin
varur në degët e ftohur të fëmijërisë
e bëhesh kujtim mbyllur me dry
pikëllim në fund të arkës
mbushur me mall
t’i mbyllim frëngjitë e ëndrrave trishtim
dhe të zbresim shkallëve
të jetës plot me kthesa
e të arrijmë te fati i Çamërisë
mbi oxhakun e vjetër
nën çerdhen e zogut të humbur
është zbehur harta e shpirtit
dhe trishtimi
shtrojë me blozë
për udhëtarët e humbur
rrugës që çon atje
në ëndrrën e ngrysur
për Çamërinë e strehuar
në kujtimin e balsamosur
pëllumb i përgjakur
në qiellin e errësuar
i braktisur në ditë feste
valle e ndërprerë
krushq të dehur
nuse me fustan
korb të zi
thanë
ishte një natë pa hënë
me mallkimin hije
që zvarritej drejt Çamërisë
s’e ndjen trupin
as dhimbjen e gjymtyrëve
as frymëmarrjen që të mungon
ndoshta edhe s’je
kujtim në kohët e harruar
e të strehojmë
në kasollen e mallit
atje ku thahesh
nga pikëllimi për
Çamërinë
e të dridhet zemra
si trumcakut të lagur
në vjeshtën e vonë
akoma dënes
në ëndrrën tonë
që endet midis
largësisë humnerë
ti qan në bregun tjetër
unë të pres këtej
me dhimbjen
që s’më ndahet si hija
kur hëna është e plotë
akoma e dëgjoj pëshpëritjen
një jetë të dua Çamëri
e s’gjej fjalë të të them
se je më shumë se dhimbje
digjem dhe bëhem pluhur
në urnën që derdhet
në lumin e kohës
mermer i skalitur
me një emër
që s’më lë të vdes
as në moshë të thyer
Çamëri
e dashur
më nxjerr nga këto grila
të mbyllura me dry
si dru i njomë
në pyllin e djegur
nga dhimbja
për Çamërinë
atje tek e mbulon
vetmia e hënës
nuk lodhet kurrë
duke udhëtuar ditë e natë
duke e përplasur
nëpër shkëmbinj
duke rënë nga lartësitë
as plagoset
as përgjaket
është lumi
lumi i dhimbjes sime
do të na marrin
valët e shqetësimit
dhe do të na përplasin
brigjeve të jetës
asnjëherë s’do të dalim tej fatit
duke qepur pullën e fundit
për ta mbërthyer vjeshtën
e shpirtit tonë
qajnë pamjet e harruara
sa herë hapet dritarja e zemrës
qajnë kujtimet e ngurosura
në pllakat e mermerit
mbi varret ku derdhet
muzika e përmortshme
e heshtjes
derë e harruar
digjet në vetminë çame
si në turrën flakë
nata sërish zbret mbi pagjumësinë
dhe vuan shekulli i braktisur
diku në pamundësinë e strehuar
skutave me lagështi
e dashur
është shterë edhe zëri ynë
i dikurshëm
dhe jemi rrugës
për t’u bërë kufoma të gjalla
mbuluar me qefin Çamërie
